Yıldız Önen
Selahattin Demirtaş, tutuklu bulunduğu cezaevinden, en büyük eksikliğinin “barış sürecini başaramamak” olduğunu söyledi ve bir özeleştiri yaptı. Bence de özeleştiri gerçekten de gerekli, özellikle Batı’da.
Batıda, 2013 yılında başlayan çözüm sürecine burun kıvıranlar!
Çözüm sürecini daha ilk gününden beğenmeyenler, böyle çözüm süreci mi olur diyenler!
“AKP’yle barış mı olur, demokrasi olmadan barış mı olur” diye sürecin en başında süreci damgalayan, diyalog yöntemini şüpheli pozisyona iteleyenler!
Bu kadar önemli bir alanda, Türkiye’de bir çok sorunun anası olan Kürt sorununun silahsız çözümü yönünde cumhuriyet tarihinin en önemli hamlesi yaşanırken, benzersiz bir konformizmle sürece burun kıvıranlar, onlar da özeleştiri verecek mi?
Bugünden bakınca, o hiçbir adımı beğenilmeyen çözüm süreci, bir vaha gibi görünüyor. 28 Şubat’ta Dolmabahçe’de atılan adımın tarihi önemi bugün çok daha net görülüyor.
Çözüm sürecinde taraflar kuşkusuz eleştirilebilirdi. Hükümet ve devletin çözüm sürecini “araçsallaştırması”, diğer bir deyişle, Kürtlerin haklarının tüm düzeylerde tanınması sürecinden farklı olarak bir silahsızlanma süreci olarak kavramasını tartışma konusu yapmak bir şeydi, tüm bir süreci bir araçsallaştırma tartışmasına indirgemek başka bir şey. Aslolan, Kürt sorununun her düzeyde tartışılmasının önünü açan, bu nedenle doğal olarak siyasal demokrasinin olanaklarını genişleten bir süreç olarak ele alıp, önemine uygun bir şekilde, sürecin kalıcı barış ve demokrasi yönünde şekillenmesi için kitlesel bir barış hareketini örgütlemek, batıda atılması gereken tek adımdı. Herkes, tüm gücüyle bu adımı atmalıydı. İşi gücü bırakıp, sürecin kalıcılaşması, sağlamlaşması, kazanması ve kavranması için örgütlenmeliydik.
Biz bunu yapmaya çalıştık!
Fakat, moda, barışı savunmanın AKP’li olmakla suçlandığı, mahallenin temel sorununun kimin ne kadar AKP’ye hizmet ettiğinin tespiti haline geldiği günlerdi.
Özeleştiri vermesi gereken çok insan, grup, odak var elbette. Çok fazla siyasi çevre var. Herkes sıraya girmeli.
Herkes şapkasını önüne koymalı ve çözüm sürecinde ne yaptığını düşünmeli.
Özeleştiri yükünü öncelikle Kürtlere ve Demirtaş’a yüklemeye çalışmak; işte asıl gaflet budur!
Bu yazı Marksist org web sitesinde yayınlanmıştır.
