BARIŞIN SESİNİ YÜKSELTELİM
Hoş geldiniz,
Bu akşam, “Savaşın sesini sustur / Barışın sesini yükselt” demek için buluştuk. Çünkü, buna çok ihtiyacımız var. El sıkışmak, kucaklaşmak, birlikte şarkılar söylemek, barışa özlemimizi haykırmak istiyoruz.
Yeter artık!
Kürt sorununun barışçı çözümü için kalıcı adımlar atılmasını istiyoruz. Savaşın uğultusundan, çatışmayı kışkırtanların gürültülü konuşmalarından herkes yoruldu artık. Kışkırtıcı başlıklardan, ırkçılıktan, ayrımcılıktan yorulduk. 2 kuşak savaşın acılarıyla yandık, hala küçücük çocuklar cezaevlerine dolduruluyor.Umutlarla karşılanan ama arkası gelmeyen sahte açılımlardan, kararsız adımlardan bıktık. ‘Farklılığa ve eşitliğe tahammülümüz yok’ diyen ırkçılardan, ‘asalım, keselim” diyenlerin nobranlığından, nefretle doldurulmuş kalabalıkların linç girişimlerinden, baskı yasalarından, olağanüstü hallerden yorulduk artık.
Bu yorgunluğu gidermenin, umudu büyütmenin yolu, barışın sesini her yerde yükseltmek ve daha fazla barış istemekten geçiyor.
Barış istemek soyut bir talep değil. Barış bugün halklarımızın en somut talebidir. Barışı istemek, çocukları yargılayan ve onlara ağır hapis cezaları veren yasaların değiştirilmesini istemektir.
Barışı istemek, faili meçhul cinayetlerin aydınlatılmasını ve emir verenlerin yargılanmasını istemektir.
Barışı savunmak, Lice’de patlayan bombayla parçalanan Ceylan Önkol’u da Küçükçekmece’de belediye otobüsünde yanarak ölen Serap Eser’i de unutmamaktır. Barış istemek yeni çocukların ölmesine engel olmaktır.
Barış istemek, karşımızdakinin sözünü, şarkısını dinlemek, diyaloga açık olmak ve demokrasiye saygılı olmaktır.
Parti kapatarak, seçilmiş milletvekillerini yasaklayarak, seçilmiş belediye başkanlarını kelepçeleyip tutuklayarak, yeni operasyonlar yaparak barışı sağlayamazsınız.
Çünkü Kürt sorunu, bir asayiş sorunu değil, demokrasi ve özgürlükler sorunudur. Eşitlik ve tanınma sorunudur. Çözümün de yolu: Demokratik ve barışçıl yöntemleri hızla hayata geçirilmesi için adım atmaktan ve diyalog kanallarını güçlendirmekten geçmektedir.
Kürt sorunu sınır ötesi operasyonla da çözülmez. Çünkü sorun dışarıda değil içerdedir. Somut adımlara ihtiyacımız var. Demokrasiyi güçlendirecek, hak ve özgürlükleri geliştirecek adımlara ihtiyacımız var.
Bu kadar savaş artık yetmez mi?
Bir nesli daha acılarla ve savaşla mı büyüteceğiz? Buna tahammülümüz var mı? Hiç kimse savaş istemiyor. Kimse çocuğunun dağlarda ölmesini, askerden tabutunun gelmesini istemez. Çekilen acılar artık yeter!
Son Newroz’da yüzbinlerce insan barış talebiyle alanları doldurdu. Kürt halkı barış isteğini ısrarla vurguluyor. İşçiler, emekçiler, kadınlar, gençler, aydınlar, sanatçılar barış istediklerini her fırsatta dile getiriyorlar.
Çünkü; 30 yıldır yürütülen kirli savaş, yaşamın her alanında kamplaşmalara, militarizmin, askeri harcamaların en üst noktaya yükselmesine yol açtı. Savaş halkı yoksullaştırdı.
Kadınlar barış istiyor, çünkü; savaş ortamı, kadına yönelik baskı ve şiddetin, her zamankinden daha pervasız bir hal almasına yol açtı. Barış için mücadele, cinsiyetçiliğe karşı mücadelenin de ayrılmaz bir parçasıdır.
Savaş doğayı, yaşam alan ve alışkanlıklarımızı, suyumuzu, toprağımızı, ormanımızı yok ediyor.
Savaşa karşı küresel mücadelenin parçası olan bizler de barışta ısrarlıyız.
Halklar arasındaki bağları yeniden güçlendirmek için, hiç bir sorunun savaşla çözülemeyeceğini haykırmak için, yönetenlerin savaşçı tutumlardan vaz geçmelerini istemek için, barış ve çözüm politikaları geliştirmelerini talep etmek için barışın sesini yükseltmeliyiz.
Savaşın sesini sustur demek, önce barış demektir!
Önce barış demek, silahlar sussun, operasyonlar dursun, kan dökülmesin demektir!
Önce barış demek, savaşma, konuş demektir!
Önce barış demek, Kürt sorununun çözümünün demokrasinin sınırlarının genişletilmesinden geçtiğini vurgulamak demektir!
Önce barış demek, “eşit koşullarda kardeşiz” diyebilmektir!
Önce barış demek linçlere, ötekileştirmeye, homofobiye hayır demektir!
Önce barış demek, savaş ekonomisine, yoksullaşmaya hayır demektir!
Önce barış demek, Kürt halkının temsilcileri ve belediye başkanları serbest bırakılsın demektir!
Önce barış demek, herkesin kültürel haklar ve anadilini kullanmada sınırsız özgürlüğü demektir!
Savaşı sustur demek, savaşları körükleyen ve savaşlardan beslenen ırkçılığa ve milliyetçiliğe hayır demektir!
Yaşasın halkların kardeşliği…
2 Nisan 2010 İstanbul
Amargi, Antikapitalist Öğrenciler, Barış Girişimi, Barış için Kadın Girişimi, Barış İçin Sanat Girişimi, Demokrasi ve Özgürlük Hareketi, Doğu Konferansı, Feminist Kadın Çevresi
Greenpeace, Genç Siviller, Irkçılığa ve Milliyetçiliğe DurDe Girişimi, Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu, Karakedi Kültür Merkezi, Kültür ve Siyasette Feminist Yaklaşımlar Dergisi, Küresel Barış ve Adalet Koalisyonu, Küresel Eylem Grubu, Lambda İstanbul, Üniversite Öğretim Üyeleri Derneği İstanbul Şb., Veteriner Hekimler Odası İstanbul Şb., Yeşil Düşünce Derneği, Yeşil Ev, 78’liler Girişimi
2 Nisan 2010 – Basın Açıklaması (Kürtçe)- İstanbul
EM DENGÊ AŞITIYÊ BİLİND BİKİN!
Hûn bi xêr hatin,
Em vê evarê, ji bo ku em bibêjin; “Dengê şer rawestîne / Dengê aşitiyê bilind bike” kom bûne. Ji ber ku pêdîviya me bi vê yekê pir heye. Em dixwazin em destên hev bigirin, hev din hembêz bikin, bi hev re stranan bibêjin û hesreta xwe ya aşitiyê biqîrin.
Êdî bes e!
Em diwxazin ji bo çareserîkirina pirsgirêka Kurd, gavên mayinde bên avêtin. Herkes êdî ji xumîna şer, ji xirecir û galegala kesên şerxwaz westiyaye. Em ji gotinên fitkar, ji nijadperestiyê û neheqiyê westiyane. Em di nav agirê vî şerê ku ev du nifşe didome de şewitîne, lê hê jî girtigeh bi zarokan tine tijekirin.
Em ji gavên dudilî, ji gotin û nekirina “çareseriyê” ku di serî de bi hêviyek mezin hatibû pêşwazîkirin, bêzar bûne. Em ji nîjadperestên ku dibêjin; “Ji Cudatî û wekheviye re razîbûna me tune ye”; ji hovîtiya kesên ku dibêjin; “Em dê daliqînin, ser jê bikin”; ji peyanên lînçkirinên kesên ku bi nefretê hatine tijekirin û ji zagonên ku reşekujiyê pêk tînin, bêzar bûne.
Yekane rêya ji vê bêzarbûnê derketinê, yekanê rêya mezinkirina hêviyê, bilindkirina dengê aşitiyê ya li her derê û hîn zêdetir daxwaza aşitiyê ye.
Daxwaza aşîtiyê daxwazek bêbinî nîn e!
Aşîtî daxwaza gelên me ya herî berbiçav e. Daxwaza aşitîyê, xwestina guherîna qanûnên (zagonên) ku li zarokan cezayên giran dibire ye. Daxwaza aşîtiyê, xwesteka diyarbûna kuştinên ku kûjerên wan nediyar e û darizandina berpirsiyarên wan e.
Parastina aşîtiyê, nejibîrkirina Ceylan Onkol’a ku li Licê bi teqîna bombeyekê perçe bûbû û Serap Esera ku li Kuçukçekmeceyê di hundirê otobusekê de hatibû şewitandin e.
Daxwaza aşîtiyê pêşilêgirtina mirina hîn zarokan e.
Daxwaza aşîtiyê; guhdarkirina kesê hemberê xwe ye, guhdarkirina stranên wî/wê ye, ji dialogê re vekirîbûn e û rûmetdayîna demokrasiyê ye.
Bi girtina partiyan, bi qedexekirina parlementeran, bi kelepçekirina şaredaran û bi destpêkirina operasyonên nûh, hûn nikarin aşîtiyê ava bikin.
Ji ber ku pirsgirêka Kurd ne pirsgirêka ewlehiyê ye, pirsgirêka demokrasî û azadiyê ye. Pirsgirêka wekhevî û naskirinê ye. Rêya aşîtiyê jî; bi qewîkirina qenalên diyalogê û bi gavavêtinên rêbazên aşîtixwaz û demokratîk ava dibe.
Pirsgirêka Kurd bi operasyonên dersînor jî çareser nabe. Ji ber ku pirsgirêk li dervê nîn e li hundir e. Pedivîya me bi gavên berbiçav heye. Pêdiviya me bi gavên ku demokrasiyê xurt bike û maf û azadiya mirovan bi pêş ve bive, heye.
Evqas şer ne bes e?
Nifşekî din jî em ê bi êş û derdan mezin bikin?
Ji viya re tehemmula me heye?
Tu kes şer naxwaze. Tu kes naxwaze ku zarokên wan li çiya bimirin an jî tabuta wan ji leşkeriyê vegere.
Derd û kulên ku hatine kişandin êdî bes e.
Di Newroza îsalîn de sed hezaran mirov bi banga aşîtiyê qadan tije kirin. Gelê kurd daxwaza aşîtiyê her tim tîne ziman.Kedkar, jin, ciwan, rewşenbîr di her carê xwesteka xwe ya aşîtiyê tînin ziman.
Ji ber ku, vî şerê qirêj ê ku sih sal e didome, di her qada jiyanê de dubendiyek çêkiriye û bûye sedema mesrefek gelek mezin ku tenê kêrî militarizmê hatiye, lê bi vî awayî gel jî xizan kiriye.
Jin aşîtiyê dixwazin, ji ber ku şer, rê li ber zordarî û zordestiya li ser jinan ji her demî zêdetir vedike. Ji ber vê yekê, têkoşina aşîtiyê, têkoşina li hemberî zayendperestiyê ye.
Şer, jiyana me, adetên me, xweza me, ava me,axa me, daristanên me serûbin dike.
Li hemberî şer, em ji wekî perçeyekî tekoşîna aştiyê ya cîhanê, dev ji aşîtiyê venagerin.
Ji bo ku em biratiya gelan xurttir bikin; ji bo ku em biqîrin û bêjin “tu tiştek bi şer nayê halkirin”; ji bo ku em rê nedin rêweberên şerxwaz û doza aşîtiyê li wan bikin divê em dengê aşitîyê bilind bikin.
Daxistina dengê şer, berî her tiştî aşîtî bi xwe ye!
Berî her tiştî aşîtî, şerrawestin e, sekinandina operasyonan e, sekinandina wxînrijandinê ye!
Berî her tiştî aşîtî, ne şerkirin e, axaftin e!
Berî her tiştî aşîtî, ji bo çareseriya pirsgirêka Kurd, firehkirina sînorên demokrasiyê ye!
Berî her tiştî aşîtî, qebûlkirina biratî û wekheviya her mercî ye!
Berî her tiştî aşîtî, nerazîbûna kuştariyê, neqayilbûnê û homofobiyê ye!
Berî her tiştî aşîtî, nerazîbûna cirma şer û xizaniyê ye!
Berî her tiştî aşîtî, xwestina azadî û serbestiya nûner û şarederên gelê Kurd e!
Berî her tiştî aşîtî, bê şert û merc, bê sînor, ji bo her kesî xwestina mafên çandî û zimanê zikmakî ye!
Berî her tiştî aşîtî, neqebûlkirina nijadperestiya şerxwaz û şerger e!
Bijî Biratiya Gelan!
2. Avrêl, 2010
Amargi, Antikapitalist Öğrenciler, Barış Girişimi, Barış için Kadın Girişimi, Barış İçin Sanat Girişimi, Demokrasi ve Özgürlük Hareketi, Doğu Konferansı, Feminist Kadın Çevresi, Greenpeace, Genç Siviller, Irkçılığa ve Milliyetçiliğe DurDe Girişimi, Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu, Karakedi Kültür Merkezi, Kültür ve Siyasette Feminist Yaklaşımlar Dergisi, Küresel Barış ve Adalet Koalisyonu, Küresel Eylem Grubu, Lambda İstanbul, Üniversite Öğretim Üyeleri Derneği İstanbul Şb., Veteriner Hekimler Odası İstanbul Şb., Yeşil Düşünce Derneği, Yeşil Ev, 78’liler Girişimi